* * * (Żal odchodzić…)

Żal odchodzić z domu,

w którym rozkwitały pąki,

choć znów będą rosły tu kwiaty,

nigdy tak samo dla ciebie,

nigdy nie będziesz oglądać

tych samych błękitów na niebie

– nadeszła chwila rozłąki.

 

Przypomnisz szczęśliwe chwile,

opary sierpniowych nocy,

choć nieraz płakałeś przed snem

– opuścisz z żalu oczy.

 

Wiem, jutro znów wstanie słońce,

przyjdą kolejne wiosny,

i będzie pachniało zbożem,

choć już nie tym samym kłosem.

 

[12.10.1997]